Familie

Opa en oma

Al maanden wil ik het graf van mijn opa en oma bezoeken. Omdat ik na de begrafenis van oma weinig meer in de buurt ben (eindje rijden) én er is in ons eigen gezin e.e.a. gebeurd in de jaren erna -voor wie me niet kent, mijn man had ALS en is aan deze ziekte na 2 jaar overleden -. Toen zat ik niet direct te springen om erheen te gaan.

Verloren zoektocht

Vorig jaar was ik wel in de buurt, maar kon ik het, ook met hulp van een lieve vriend, niet vinden. Snel naar nu... via vrienden heb ik een site ontdekt waar alle begraafplaatsen opstaan. Inclusief grafnummers. Een kaart op de website van de begraafplaats helpt me verder en ik besloot er vrij snel heen te gaan. Vandaag is het zover. Het weer twijfelt tussen zon en regen. In de rit ernaar toe heb ik de eerste buien al gehad. Op de begraafplaats gekomen is het droog, een goed teken?

Ontroering

Eerst kijken of ik de kaart goed had bij de ingang (meerdere mogelijkheden). Warempel ik loop er vrij snel naar toe. Gevonden na 11 jaar. Ik ben behoorlijk ontroerd. Daar liggen mijn opa en oma. Ik laat een traan vallen en ben tegelijkertijd heel blij. Ik maak een foto, praat even met ze en dan ga ik rustig verder. Naar opa en oma van vaders kant, ook daar ben ik heel snel! Ik herontdek de voornamen van mijn oma en bedenk dat ik deels vernoemd ben(?) en zie verderop nog twee mannen liggen met mijn achternaam. Dat wil ik straks even navragen, ik heb in de planning om nog even bij een lieve oom en tante aan te wippen. Ik heb ze niet ingelicht, stel dat het lang duurt op de begraafplaats, of het weer is zominnetjes, dat ik geheel niet zou gaan.

Familiedagje

Daarna zoek ik nog twee dierbare familieleden en ook die vind ik. Ik loop nog een rondje, deze begraafplaats is echt mooi in mijn ogen. Emotioneel en blij ga ik op bezoek bij mijn oom en tante. Die heel verrast zijn om hun nicht ineens te zien, dat hadden ze nooit verwacht. Zij vertellen meer over de begraafplaats, over de broer van mijn opa (vaderskant) en zijn zoon die verongelukt is én mijn oom tovert een familiefoto tevoorschijn, waar iedereen die ik ken opstaat. Ik als baby. Na een gezellige lunch en veel bijpraten vertrek ik huiswaarts. Opgelucht en blij. Missie geslaagd.

Dichtbij

Gelukkig liggen Sjon en mijn ouders dichterbij. Die kan ik bezoeken wanneer ik wil. En daar ga ik heel onregelmatig naar toe. Ik ben niet een mens van elke dag/week/maand. Soms twee keer achter elkaar, soms een tijdje niet. Alles is goed en dit past bij mij. Sinds zijn overlijden heb ik echt geleerd om daar (mezelf) het meest rekening mee te houden. Hoe doe jij dat, na het overlijden van je partner?